Van Perth naar Broome!

Lieve mensen, wat staat jullie deze post allemaal te wachten?

Abseilen in Kalbarri National Park, snorkelen tussen de roggen en de haaien in het Ningaloo Reef, wilde dolfijnen voeren in Monkey Mia, joggen en dansen over de prachtige stranden van Western Australia –bij voorkeur tijdens zonsondergang- en de allerbeste fish & chips van het zuidelijk halfrond. En, natuurlijk, een heleboel uren bussen, leuke ontmoetingen onderweg en kansloze nachten zonder fatsoenlijke accomodatie...

Maar eerst, zoals beloofd, de foto’s van mijn avontuur (want dat was het!) in Dalwallinu. De (28) foto’s zijn hier te vinden!

10 juli kwamen Monica en ik aan in Perth. Het ging allemaal ongelooflijk snel! Trever had haast, geloof ik, zei nog iets in de trant van “take care” en ging er toen als een haas vandoor. Monica en ik checkten in in het hostel waar ik tijdens mijn laatste stay in Perth ook verbleef. Het is best even raar, moet ik toegeven, om na zoveel weken in Dalwallinu doorgebracht te hebben ineens weer in de grote stad terug te komen. De mensen in Perth zijn bijzonder vriendelijk, no offence, maar niemand die even aan me kwam vragen wat ik nu eigenlijk van Perth vond… :)
Uiteindelijk ben ik vier nachten in Perth gebleven en heb ik weinig meer gedaan dan rondhangen en feesten. Klinkt misschien wat oppervlakkig, maar Perth leent zich daar uitstekend voor en Monica, Mike (uit Nieuw-Zeeland) en Peter (uit Denemarken) bleken leuk gezelschap!
Ik had weken in Perth kunnen blijven hangen, maar ik ben hier uiteindelijk om te reizen en dat was precies wat ik nu weer ging doen. Van Perth naar Darwin, dat was -en is- het plan. Vrij impulsief ben ik het kantoor van Greyhound binnen gestapt en kocht ik een busticket naar Darwin (60 uur bussen...) waarmee ik altijd en overal in- en uit kon stappen. Hop-on hop-off buses noemen ze het systeem, bijzonder handig en flexibel!

Mijn eerste stop werd Cervantes. Op een prettig tijdstip in de ochtend bracht de bus me naar dit kleine dorpje, een paar uur ten noorden van Perth gelegen. In Cervantes is heel weinig te doen, maar het plaatsje vormt de gateway naar het Nambung National Park en het Nambung National Park, op zijn beurt, wilde ik natuurlijk bezoeken vanwege de Pinnacles!
De bus stopte bij een klein tankstation, slechts 48 kilometer van mijn hostel vandaan gelegen. Toen ik vol goede moed mijn backpack op mijn rug had gehesen en op weg wilde gaan naar mijn thuis voor de komende nacht werd ik aangesproken door een jonge vrouw. "Where you're going, love?", vroeg ze me -waarschijnlijk zag zij ook wel dat ik op het punt stond om een straat met oneindig vergezicht in te wandelen en niet echt een idee had waar ik nu eigenlijk heen moest lopen. Ik liet haar de flyer van het hostel zien en zij besloot simpelweg dat dat te ver lopen was voor een jong meisje met een backpack. Dus zo zat ik een halve minuut later op de achterbank van de auto, geprakt tussen twee boeren en een hond, en werd ik keurig op het juiste adres afgeleverd. Begrijpen jullie nu waarom ik zo gek ben op Australiers? Die onbeperkte vriendelijkheid, gastvrijheid en behulpzaamheid. Als ze je maar even kunnen helpen staan ze voor je klaar! :)
Een fijn hostel overigens -werkelijk waar van alle gemakken voorzien- met een Nederlandse eigenaresse. Je komt ons echt overal tegen...

Nog diezelfde middag deed ik een tour naar de Pinnacles. Een prive-tour, wel te verstaan, want behalve Karin Koolen had niemand zich voor die middag opgegeven! The Pinnacles Desert is de populairste attractie van het Nambung National Park. Duizenden kalkstenen pilaren, tot wel vier of vijf meter hoog, rijzen omhoog in een zanderig landschap! Het is een heel mooi, bijzonder en eigenlijk zelfs een bizar gezicht. Toen de Nederlanders The Pinnacles in de 17e eeuw voor de eerste keer zagen dachten zij dat ze de overblijfselen van een stad of een nederzetting gevonden hadden. Vroeger (zo'n 10.000 tot 30.000 jaar geleden) was het gebied bedekt met een laag aarde en andere gesteentes waarop planten groeiden. De wortels van deze planten hebben zich in de loop der tijd in het gesteente vastgezet en hebben ervoor gezorgd dat de toplaag langzaam maar zeker afgebrokkeld is. De zachte toplaag is onder invloed van regen en wind vervolgens geërodeerd, terwijl de hardere laag (de huidige Pinnacles) is blijven staan.
Het was een heel gezellige en interessante tour. Mike, de guide, liet mij de allermooiste plekjes in de desert zien en samen analyseerden we de vaak vreemde vormen van de rotsen. Zo vonden we een kangoeroe met twee gezichten, een haai en een kunstgebit. Mike bleek jarenlang als ranger in het gebied gewerkt te hebben en vandaag de dag speurde hij nog altijd naar eigenaardigheden in het wild. Zo kwam het dat we, vrij plotseling, de auto aan de kant parkeerden en hard de heuvel op renden omdat zich daar, volgens Mike, iets eigenaardigs bevond. We vonden een kangoeroe met een gebroken poot, ...wat ik persoonlijk niet zo heel eigenaardig vond, maar gewoon vet zielig! :( Volgens Mike was het arme beest waarschijnlijk aangereden door een auto. Wij konden op het moment vrij weinig voor deze kanga doen, maar Mike heeft de huidige ranger gebeld en die zou het beest komen afschieten (!)...



Een paar weken geleden heb ik het hardlopen weer opgepakt en sindsdien doe ik dit om de dag. Het is een heerlijke manier om een stadje en/of de omgeving te leren kennen. De dag na mijn tour rende ik naar Lake Thetis, wereldberoemd in Australie vanwege zijn stromatolites, en even later door naar Hangover Bay. Hardlopen in Australie is heerlijk! Een altijd weer prachtige en -in mijn geval- nieuwe omgeving en zelden een mens te bekennen.

Diezelfde dag bracht de bus me naar Jurien Bay. Niemand gaat naar Jurien Bay -het plaatsje stond niet eens in mijn Lonely Planet-, maar nadat iemand in de pub me vertelde dat ik absoluut naar Jurien Bay moest gaan had ik besloten om er een kijkje te nemen. Tips van locals zijn goud waard, zo leert mijn ervaring, en deze keer vormde geen uitzondering: Jurien Bay is schitterend! Geen hostels, zo bleek al snel, dus wandelden mijn backpack en ik richting de camping aan het strand gelegen. Het was die dag mooi weer, dus ik had zo min of meer besloten dat ik best in mijn slaapzak zou kunnen slapen voor de nacht. Het meisje achter de balie van de receptie reageerde enigzins geschokt toen ik haar vertelde dat ik geen auto, en trouwens ook geen tent, hoefde te parkeren. Ze heeft me, dat moet ik haar nageven, van het idee af willen brengen, maar ze hadden me kunnen vertellen dat de grote Boze Wolf 's nachts over de camping sluipt en dan was ik nog niet van idee veranderd...
Jurien Bay is een heel vredig plaatsje, populair onder vissers (kreeft!) en een getaway voor families. Ik kwam mijn dag al struinend door, nam een kijkje op de pier en sloot me aan bij de vissers. En toen, ...zag ik een zeehond! In het water, vlak voor mijn neus, ...ik had zijn snuit bij wijze van spreke met mijn voet aan kunnen raken als mijn benen drie meter langer waren geweest. De vissers waren er minder vol van, noemden de zeehond een "bloody bastard", omdat 'ie een betere visser dan de heren bleek te zijn! :)
Ik ben de hele middag op deze pier blijven zitten, heb er een fantastisch mooie zonsondergang meegekregen, en pas 's avonds stond ik op om wat te gaan eten en me richting de pub te begeven. Grappig, ...in Sydney, of zelfs in Brisbane, was ik nooit alleen een kroeg binnengestapt, alleen aan de bar gaan zitten, om een paar uur later ook weer gewoon alleen op huis aan te gaan. Nu doe ik dat wel en niks is makkelijker, en leuker, in Australie! Al snel had ik vrienden gemaakt met de locals binnen een straal van vijf meter bij mijn kruk vandaan en deelde ik mee in de shouts, een Australische term voor een rondje. Het was reuzegezellig en toen de bar tegen middernacht sloot mochten ik en de andere vip's aan de bar shooters van het huis drinken! Maar aan al het geluk komt een eind en voor mij eindigde het feest toen ik de bar uitstapte. De bastards van de camping hadden, hoe durven ze..., het hek op slot gedaan. Ik wist dat er ergens nog een open ingang zou moeten zijn, maar na twee rondjes om het hek heen gewandeld te hebben besloot ik dat klimmen een beter alternatief zou vormen. Natuurlijk ben ik hierbij op mijn bek gegaan en natuurlijk kon ik mijn slaapzak de eerstvolgende, naar schatting, vijftien minuten niet vinden. No need to tell you guys that, huh! ;) Toen ik mijn slaapzak eenmaal gevonden had en er met acht truien en vijf broeken in lag sliep ik als een roos, ...om twee uur later wakker te worden op een steenkoude en keiharde vloer. Dit soort dingen lijken overdag altijd nog leuk en spannend, avontuurlijk, maar als het moment van slapen eenmaal daar is denk je bij jezelf: what was I thinking?! Fuck! Na lang woelen en proberen om weer terug in slaap te vallen gaf ik het op, ...dit zou niet beter worden en bovendien had ik mezelf al helemaal naar de andere kant van het veld weten te rollen. Ik stond op, nam een hete douche en wandelde naar het strand terug om daar de zonsopkomst te bekijken!



De volgende stop op de lijst werd Dongara. Wederom een stadje waar maar weinig toeristen komen, maar waar ik een geweldig mooie paar dagen beleefd heb! Het hostel hier was zo fijn huiselijk, en de eigenaar (wederom een Mike) was zo aardig en relaxt, dat ik meteen besloot om hier twee nachten te blijven. 's Avonds zat ik op de veranda te praten met mijn hostelgenoten (en dat waren er wel twee!) en met Mike, die zelf in het hostel woonachtig is. En dat, weet ik nu, is precies wat een hostel huiselijk, laid-back en o-zo-fijn maakt! :)
Door Dongara loopt de Irwin River en die rivier loopt op een bepaald punt vlak langs de zee. Ik vond Dongara prachtig en ik zou iedereen die dit leest -en van plan is om de westkust van Oz af te gaan reizen (Marjolein?)- aanraden om hier naar toe te gaan! Ik heb zoveel gewandeld, gerend en gedanst, op het strand en midden in de zonsondergang, dat ik me de beelden van Dongare nog zo voor de geest kan halen! En ik dronk heerlijke koffie is een van de allerliefste cafetjes van Australie! :)



Van Dongara bracht de bus me naar Geraldton, de grootste stad tussen Perth en Darwin in. Geraldton mag dan groot zijn en lekker veel inwoners en werkgelegenheid hebben, ...ik vond er alsnog geen reet aan! Alhoewel ik er wel heel hard gelachen heb en die lol begon al tijdens het inchecken in het nabij gelegen hostel, een gebouw waar eerder een ziekenhuis en later een gevangenis in gehuisvest waren geweest. "Jesus the Lord loves U!", las ik op de muur, dus dat beloofde wat te worden. No smoking, no alcohol, no swearing and no boys are allowed in the girls dorm, zo deelde de Franse eigenaresse me kordaat mee terwijl ze mijn papieren, welke ik zojuist in had moeten vullen, doorkeek. Ze wierp, -althans, dat neem ik aan- een korte blik op mijn nationality en voegde er toen, met een wijzende vinger, aan toe: and NO drugs! :)

Wat heb ik allemaal gedaan in Geraldton? Ik bezocht het museum waar een tentoonstelling over de Nederlandse Batavia te vinden was. De Batavia is op 4 juni 1629, aan de westkust van Australie, ten onder gegaan nadat het schip in een rif terecht kwam. Het scheepswrak is te vinden in Fremantle, nabij Perth, maar deze tentoonstelling liet niets te vragen of te wensen meer over! Om te voorkomen dat deze post in een werkstuk over De Batavia verandert verwijs ik jullie allen door naar deze link.
In Geraldton wandelde ik door de Batavia Marine, at ik award winning fish & chips bij Chis & Fips en bezocht ik, meerdere malen het HMAS Sydney Memorial. Op de een of andere manier was ik kapot van dit monument, ...en anders wel zwaar onder de indruk! De HMAS Sydney II betreft een schip welke tijdens de tweede wereldoorlog, in 1941, ten onder is gegaan tijdens een gevecht met de bemanning van een Duits schip, de HSK Kormoran. Beiden schepen zijn in dit gevecht gesneuveld. Toen Australie eenmaal op zoek ging naar overlevenden bleek dat ze een groot deel van de Duitse bemanning konden redden, maar geen van de 645 mannen van de HMAS Sydney heeft de ondergang van het schip overleefd. Beiden schepen zijn overigens nooit gevonden.
Het monument bestaat uit drie delen: een roestvrije pilaar met de Australische vlag on top -deze pilaar is vanaf elk punt in Geraldton te zien-, een koepel -deze representeert alle 645 Australische slachtoffers in de vorm van vogels- en het standbeeld van de waiting woman welke uitkijkt over zee. Een bijzonder mooi en emotioneel monument waar ik lang bleef hangen en steeds naar terug keerde...



Ik had me voorgenomen om die avond, via Binnu, naar Kalbarri te rijden. Echter bleek de shuttlebus naar Kalbarri pas een dag later te vertrekken. Nu zou dat geen probleem geweest zijn ware het niet dat Binnu uit niets anders dan een roadhouse bestaat. Uiteindelijk ben ik dus nog een extra dag en nacht in Geraldton gebleven en dat was maar goed ook, want zo leerde ik Corinna (uit Duitsland) kennen. Met haar zou ik de volgende dag naar Kalbarri, en later die week naar Denham en Coral Bay rijden!

Zoals aangekondigd, ...in Kalbarri ben ik gaan abseiling! Aangekomen en ingecheckt in het hostel verdiepte ik me enigzins in tourmogelijkheden in de omgeving. Het Kalbarri National Park staat namelijk bekend om haar 80 kilometer lange kloof die de rivier (de Murchison) in het landschap uitgesleten heeft, en dit zou spectaculair moeten zijn. Ik besloot om dag 1 te gaan abseilen en dag 2 te gaan wandelen en kayakken in het National Park. Abseilen was iets nieuws voor me, ik heb het nooit eerder gedaan of er zelfs maar over nagedacht, en het leek me erg spannend. Genoeg redenen om het de volgende dag uit te gaan proberen leek me zo en Corinna wilde dit plan graag met me delen!
Abseilen is niet moeilijk, maar de eerste keer alsnog erg spannend. Je zit dan wel vast, maar je loopt alsnog achterstevoren een steile klif af! De klif waar we op konden oefenen was "slechts" 25 meter hoog, zo konden we ons dus langzaamaan voorbereiden op het echte werk; de 65 meter hoge wall of fame! :)
Uiteindelijk was het niet spannend meer, alleen nog maar hartstikke leuk! Ik weet niet hoeveel jullie daadwerkelijk over abseilen weten, maar je kan jezelf door middel van een touw afremmen en laten gaan. Regelmatig bleef ik halverwege hangen om van het mooie uitzicht te genieten of om even te zwaaien naar de mensen op de lookout! :)



Het kayakken -mijn plan voor de volgende dag- is helaas niet door gegaan, omdat de overige groepsleden zich afgemeld hadden vanwege katers, het slechte weer en waarschijnlijk nog meer redenen waar alleen watjes op kunnen komen. Maar gelukkig had ik die morgen kennis gemaakt met een setje, Louise en Dan uit Perth, welke mij meenamen op een autoritje langs alle lookouts in het National Park! Hier was ik erg blij mee en dankbaar voor, want echt veel van het park had ik toen nog niet gezien. Voornamelijk Nature's Window wilde ik graag zien!

Diezelfde avond zijn Corinna en ik gaan eten bij Finlay's Fish BBQ, een restaurantje met uitsluitend vis van de barbeque bij iemand in de achtertuin. Dat klinkt kleiner dan het in werkelijkheid is, want de constructie is best groot opgezet, although nog altijd heel knus en gezellig! De tuin was enorm leuk versierd en overal stonden houten stoeltjes en tafels. Na het eten kon je met een ijsje om het grote vuur heen gaan zitten.
Veel eetgelegenheden in Oz zijn trouwens BYO (Bring your own) wat inhoudt dat je je eigen alcohol mee mag nemen. Vaak is dit het gevolg van het niet (makkelijk) kunnen verkrijgen van een alcoholvergunning voor een zaak, maar de praktijk is altijd erg gezellig en biedt mijns inziens een absolute meerwaarde! In Finlay's liepen mensen met koelboxen vol bier naar binnen! :)
(De pelikanen op de foto hieronder, overigens, leefden gewoon in Kalbarri en elke morgen werden ze gevoerd door een vrijwilliger!)



Via Kalbarri kwamen Corinna en ik terecht in Denham. Kalbarri was al vrij toeristisch in vergelijking met de plaatsen waar ik vandaan kwam, maar Denham deed er nog een schepje bovenop! Toch heb ik twee heel leuke avonden in Denham gehad. De tweede avond zijn Corinna en ik, samen met een Duitse jongen uit het hostel, naar de local pub gegaan. Niet naar een bar, maar naar zo'n echte pub! :) Hier dronken we bier, speelden we pool, werden Corinna en ik genadeloos ingemaakt door Stephan en raakten we enthousiast aan de praat met de twee barmannen. Na sluit zijn we met deze barmannen, en nog een handjevol mensen uit het hostel, naar de Hot Pool gegaan. Deze formule is vreemd, maar heel simpel en gaat als volgt: boer heeft groot stuk land, zet hier een soort openlucht heet bad neer, doet er zelfs verder niks mee, maar laat iedereen er, kostenloos, 24/7 gebruik van maken! En dat was precies wat wij nu deden...
Ik heb echt een heerlijke avond gehad, eentje om altijd te onthouden, en de sfeer had niet beter kunnen zijn. Stel je voor; een heldere avond, ergens in de middle of nowhere onder de sterrenhemel, zit je in een heerlijk warm bad met een knus groepje leuke mensen welke je zojuist in de bar hebt ontmoet. Er is voldoende bier voorhanden en naast je zit een Australier op gitaar te spelen...
Soms zijn momenten perfect!

:)

De volgende dag bezochten we Monkey Mia. Monkey Mia is eigenlijk niets meer dan een resort aan zee en de belangrijkste attractie zijn de dolfijnen. De dolfijnen in Monkey Mia komen heel dicht bij de kust. Ze komen zo dichtbij dat ze rondjes om je heen zwemmen wanneer je tot halverwege je knieen in het water staat. Ik bedoel maar, ...hoe cool is dat?! Het was niet de eerste keer dat ik wilde dolfijnen spotte, maar ik had ze nog niet eerder zo dichtbij me gehad! De dolfijnen zijn niet stom en ze hebben een verdomd goede reden om zich zo dicht bij de mensen te begeven, ...namelijk free food! Een aantal keer per dag komen de vrijwilligers met emmers vis aangewandeld en dan krijgen de toeristen, inmiddels verpakt in lange rijen, de kans om te kijken hoe de dolfijnen gevoerd worden. Soms, als je geluk hebt, pikken ze jou uit het publiek om het visje daadwerkelijk aan de dolfijn te geven en dat was precies wat mij overkwam toen ik daar stond te koekeloeren. Helaas was ik zo stom om de vis niet stevig bij de staart beet te pakken, waardoor 'ie uit mijn handen zo het water in glipte. :( De dolfijn pikte de vis natuurlijk meteen uit het water op en ik moest weer terug het publiek in...

Die avond zouden Corinna en ik doorrijden naar Coral Bay, om daar op het achterlijke tijdstip van 03.00uur 's nachts aan te komen. Dat is het enige nadeel van Greyhound... De bussen rijden 24/7 en dat betekent in de praktijk dat je soms midden in de nacht in- of uitstapt.
's Middags wandelde ik nog door het centrum voor wat boodschapjes toen barman Brett (die van de avond ervoor) naast me kwam rijden in zijn 4WD en me meenam naar de Lagoon, nabij Denham. In zijn Toyota stuiterden we over het strand en door de heuvels en op het moment dat ik dacht dat 'ie zo de Lagoon in zou gaan rijden bracht Brett de auto tot stilstand. Van waaruit we nu stonden hadden we een geweldig mooi uitzicht! De auto evalueerde prompt tot lounge, stoelen gingen in ligstand en twee bierflesjes werden geopend.
"This is where I live, babe!", zei Brett tegen me met een grote grijns op zijn gezicht. "Welcome to Australia!"



Deze post loopt bijna ten einde, maar ik wil jullie nog kort wat vertellen over mijn avonturen in Coral Bay en Exmouth's Turquoise Bay. Hier heb ik voornamelijk gesnorkeld in het Ningaloo Reef. Met name het snorkelen in Coral Bay was geweldig! Aangezien ik met manta rays (roggen) en haaien (reef sharks) wilden zwemmen besloot ik, noodzakelijk, een tour te doen. Dus op een regenachtige morgen zat ik met een boel andere mensen op een grote boot en waren we allemaal voorzien van een wetsuit, flippers en een snorkelset. Het ging ongeveer zo: de kapitein zocht onophoudelijk naar roggen in het water, daar hebben ze apparatuur voor, en op het moment dat 'ie er eentje vond sprong de "zwemmer" het water in om de exacte locatie van de rog te bepalen. Hoe ze dat deed, ...daar ben ik nog steeds niet uit, maar ik was onder de indruk. Wanneer zij het beest gevonden had gaf ze ons een teken dat we het water in konden komen. Wij zaten dan ondertussen allemaal al op de rand van de boot! :) Ik heb twee roggen gezien, meterslang- en breed, sierlijk en prachtig mooi, een grote maar ongevaarlijke haai welke vrij onverwachts mijn gezichtsveld binnen kwam zwemmen terwijl ik net kleine lieve visjes aan het bespieden was, een schildpad en een heleboel vissen en kleurrijk koraal! Het onderwaterleven lijkt zo relaxt, alles gaat zo soepel, natuurlijk en als vanzelfsprekend dat het bijna te mooi om waar te zijn is...

Inmiddels zit ik in Broome. Corinna bleef achter in Coral Bay en ik maakte een grote stap van Exmouth naar Broome (20 uur bussen...). Ik heb nog maar weinig tijd te besteden in Oz en ik besloot voor mezelf dat ik mijn laatste 3 a 4 weekjes in het zonnige noorden van het land door wilden brengen!

Tot de volgende keer!

ps: de foto's hierboven weergegeven vormen slechts een kleine selectie. Om alle foto's te bekijken kun je hier klikken.